Heydər Əliyevə olan inamımın nağıla bənzəyən hekayəsi
Tarixə həkk olunmuş böyük şəxsiyyətlər zaman keçdikcə yalnız siyasi fəaliyyətləri ilə deyil, insanların qəlbində buraxdıqları silinməz izlərlə də yaşayırlar. Mənim üçün belə bir insan - böyük lider, xalqımızın ümid və dayaq yeri – Heydər Əliyev olub. Bu yazdıqlarım uzun illər içimdə daşıdığım, amma heç vaxt qələmə almadığım duyğularımın sadə, səmimi bir ifadəsidir...
Mən kənddə böyümüşəm. O illərdə Heydər Əliyev Azərbaycan SSR-nin birinci katibi idi. Televiziyada hər çıxışını səbirsizliklə gözləyərdim. O danışanda ekrandan sanki nur yayılırdı. Bölgələrdə quruculuq işləri sürətlə gedirdi. Hər sahədə inkişaf, sabitlik və insanlar arasında bir ümid vardı. Ən çox da yaddaşımda onun sadəliyi, xalqla yaxınlığı, hər kəsə – uşaqdan böyüyə – göstərdiyi diqqət qalıb.
Xüsusilə kənd və fəhlə ailələrindən çıxan uşaqlara göstərdiyi qayğı bu gün də gözümün önündədir. O dövrdə savadlı, əlaçı kənd uşaqları ali məktəblərə qəbul olur, öz gələcəklərini qururdular. Mən Heydər Əliyevə sonsuz sevgi ilə bağlanmışdım. Arzuların qanadında uçur, gələcəyin parlaq olacağına inanırdım...
İndu o günü, o hissi necə ifadə edim? Sevinirdim, həm də inamımın qarşılığını gördüyüm üçün qürur duyurdum. Bilirdim ki, Heydər Əliyev özü də inanc sahibi idi. O da xalqın dəyərlərinə, ocaqlara, seyidlərə böyük hörmətlə yanaşırdı. Elə buna görə xalq onu həm lider, həm də mənəvi dayağı kimi sevirdi.
Bəlkə də bu yazdıqlarım bir insanın sadə xatirələri kimi görünə bilər. Amma içində minlərlə insanın hisslərini, yaddaşını, təşəkkürünü daşıyır. Onun xalqına qaytardığı sabitlik, təhlükəsizlik, gələcək ümidi tək-tək hər birimizin həyatında öz əksini tapıb. Mən illərdir bu barədə məqalələr yazsam da, bu xatirəni ilk dəfədir qələmə alıram. Yalnız yaxınlarım bilirdi. Amma bu gün – içimdən gəldi. Yazmaq istədim. Çünki inanıram: belə xatirələr də tarixdir...
Sonra o, Moskvaya - daha yüksək vəzifəyə çağırıldı. Arxasınca vətən üçün çətin günlər başladı. 1990-cı ilin 20 Yanvarında sovet ordusunun törətdiyi qətliam - günahsız insanların güllələnməsi, tanklarla əzilməsi xalqımızın sinəsinə dağ çəkdi. Elə həmin vaxt Moskvada yaşayan Heydər Əliyev bu faciəyə susmadı. Cəsarətlə çıxış edib, etirazını bildirdi, sonra da istefa verdi. Onun bu addımı liderə xas qətiyyətin və xalqına sədaqətin nümunəsi idi.
Azərbaycan 1991-ci ildə müstəqilliyini elan etsə də, ölkədə sabitlik yox idi. Siyasi çəkişmələr, xaos, qeyri-müəyyənlik hökm sürürdü. Elə bir dönəm idi ki, xalqın köməyə, xilaskara ehtiyacı vardı. O xilaskar yalnız bir nəfər ola bilərdi – Heydər Əliyev. Hər kəs onun yenidən hakimiyyətə qayıtmasını arzulayırdı.
Mən o vaxt artıq Bakıda yaşayırdım. Dərdimlə, ümidimlə kəndimizə qayıtdım. Qonşu kənddə yerləşən, el arasında müqəddəs sayılan “Mir Sədi Ağa ocağı”na getdim. Könüldən gələn bir nəzir verdim: “Əgər Heydər Əliyev hakimiyyətə qayıtsa, bu ocağa daha çox nəzir gətirəcəyəm”.
Aradan çox keçmədi. Xalqın təkidli çağırışı, inamı və dəstəyi ilə Ulu Öndər yenidən hakimiyyətə qayıtdı. Nəzirim qəbul olmuşdu...
Və bu gün bir daha deyirəm: xalqın sevgisi ilə doğulan liderlər tarix yazır. Heydər Əliyev bu xalqın ürəyində daim yaşayacaq. Mənim üçünsə o, yalnız lider deyil - duasını yerə salmayan, nəzirə cavab verən böyük bir ATA obrazıdır...
Tahirə AĞAMİRZƏ, yazıçı-jurnalist