Çox hörmətli Mehriban xanım!
Azərbaycan Respublikası Nazirlər Kabinetinin 2001-ci il 2 avqust tarixli 132 nömrəli qərarı ilə təsdiq edilmiş 4 nömrəli əlavə “Yerli əhəmiyyətli daşınmaz tarix və mədəniyyət abidələrinin siyahısı”nda http://www.mct.gov.az/medias/media/other/13/tma.pdf 4709. nömrə ilə qeydə alınmış XVIII əsr Yusifbəyli kənd məscidinin işğaldan azad olunandan sonra Müdafiə Nazirliyi və Mədəniyyət Nazirliyi tərəfindən yayılmış videogörüntüsündə (“Qubadlı rayonunun Yusifbəyli kəndindən videogörüntülər”, 25 fevral 2021-ci il https://mod.gov.az/az/news/qubadli-rayonunun-yusifbeyli-kendinden-videogoruntuler-video-35004.html. https://www.youtube.com/watch?v=QV2oGtL-2QE bayırdan və içəridən salamat qaldığı aydın görünür.
Şeyx Nizami Gəncəvinin bu heykəli "Bakı Şərab-1" ATSC-nin həyətindədir-Bakı, Nizami rayonu, Heydər Əliyev 156. “Min il sonra sorsan, bəs o hardadır? Hər beyti səslənər: “Burda, burdadır.” Hökmdarları ayağına gətirən dahiyə adını daşıdığı rayonunda ayrılmış məkan utandırıcıdır. Daş-divarı, torpağı spirt, şərab qoxuyan müəssisənin içərisindəki bu abidə istedadlı heykəlqayıranımız Ömər Eldarovun öz boyuna biçib tikdiyi Xətai, Dədə Qorqud, Koroglu...abidələri ilə müqayisədə insafən, daha yaxşı görsənir.Nə layiqli ölülərimizə, nə ləyaqətli dirilərimizə gərəyincə dəyər verməyi bacarmadıq bu vətəndə. Barı Nizami ilində heykəlinə bir babat bağ-bağatlı yer tapıb aparalar, bu məhbəsdən qurtulub azadlığa çıxaydı Dühamız. 
Xocalı faciəsi bəşər tarixində törədilmiş ən ağır, ən dəhşətli soyqırımı aktlarından biridir. Dinc, günahsız mülki əhalinin bu qanlı qətliamı ermənilərin öz hərbi-siyasi havadarlarının dəstəyi ilə azərbaycanlılara qarşı apardığı etnik təmizləmə siyasətinin tərkib hissəsi, erməni vandallığının bariz nümunəsidir. Çünki, söhbət həlak olmuş dinc sakinlərin sayı ilə yanaşı, törədilmiş qətliamın insanlığa sığmayan mənzərəsindən gedir. Xatın, Lidisa, Oradur soyqırımı kimi qanlı olayların heç birində körpə uşaqlara, yaşlı insanlara, qadınlara belə amansız vəhşilik törədilməyib.
Açığını deyim, ümidim azalırdı yaşa dolduqca. Atam, anam “torpaq” deyə-deyə dünyadan köçdülər. Mən də onlar kimi köçəcəyimi düşünürdüm. Təsəvvür edin, insan da müharibəyə sevinərmi? İllah da ki qadın. Düzdür, müharibədə kişilər ölür, amma ən çox itirən qadınlar olur. Müharibə bir qadın üçün ata, qardaş, ər, oğul itirmək qorxusudur. Amma mən sevindim, itirəcəklərimdən qorxmadan sevindim. İlahi, torpaq gözünün ağı-qarası bir balandan da şiriniymiş? Candan da şiriniymiş?
